O górach w strofkach

Tatry moje

Tatry, mój świecie odległy i bliski
Jesteście nie moje, a jednak wszystkim
Nie dacie się podbić, zdobyć, zawładnąć
Pozwalacie wciąż marzyć, tęsknić, pragnąć.

Góry, to magia zaklęta w kamieniu
Spotkać się z Wami, dać szansę pragnieniu
Poznawać poprzez dotyk stopą i dłonią
Mokrą koszulą i skórą spoconą.

Na piechotę, kilometry z plecakiem
Nieśpiesznie, ścieżkami z wyznaczonym znakiem
W ścian skałach rozgrzanych, z wielką radością
Z bólem kontuzji, z przemokniętą złością.

Jak arcydzieło skrywam pod powieką
Każdą doskonałość Waszej skalnej grani
Letnim porankiem widzianą z polany.

Moc emanującą z urwisk surowych.
Świetlistość szczytów w dniach popołudniowych
Szelest traw targanych wiatrami jesieni
I twarze tych, co na szlakach  minęli.

Góry to magia w kamieniu zaklęta
Nie-świadoma, bez-wolna, zajmująca
Każąca marzyć i tęsknić bez końca.

/ mój wiersz/

*******
Kto choć raz w życiu nie oddychał
górskim, a polskim powietrzem,
kto go nie skosztował z przyprawą
błogiej świeżości wiosennej,
ten nigdy nie pojmie tej tajemnicy,
błogosławionej władzy,
jaką góry wywierają na wszystkie zmysły,
uczucia, na całą istote człowieczeństwa.”
/Seweryn Goszczyński/
*********************
Mam takie miejsce w głębi duszy
Gdzie mogę skryć się kiedy trzeba.
Tu wśród ostępów dzikiej głuszy
Znajduję spokój, skrawek nieba.
Piękne to miejsce, pełne czaru.
Dostępu broni las bezkresny.
U stóp nieśmiały nurt ruczaju
Falą swą śpiewa rytm odwieczny.
Przez skalne progi, wód kaskadą
Spada w dół, w stawu toń głęboką,
A w kroplach wody gwiazd miriady
Zapala słońce barwą złotą.
Powierzchnia stawu niczym lustro
Odbija górskie szczyty w dali
I tak tu cicho, tak tu pusto,
Że serce samo Boga chwali.
Zwierzęta lęku tu nie mają,
Podchodzą do mnie bez obawy.
Ptaki chóralny koncert dają.
Zielona świeżość wokół trawy.
Niczym w biblijnym raju scena
Gdzie grzech dostępu nie ma jeszcze.
Tutaj mój azyl, snów arena,
Tutaj się rodzą wizje wieszcze.
Czuję tu jedność ze wszechświatem,
Z wszystkim, co kiedyś Stwórca stworzył.
Najmniejszy kamyk jest mym bratem
Gdyż w sercu mym wspomnieniem ożył.
Każda roślina cząstką moją,
Oddycham liśćmi drzew wokoło.
Gałęzie dębu moją dłonią,
Szarym granitem moje czoło.
I sam już nie wiem czy mam ciało,
Czy myślą samą tylko jestem
I wiedzy ciągle tak mi mało
Aby zrozumieć, poznać sercem.
Anielskie głosy w mojej głowie
Lecz sens ich jakże poznać trudno,
Tworzą w mym ciele dziwne mrowie
Śpiewając pieśń tak wzniośle cudną.
W pieśni tej dźwięki dziwnie znane,
Łzy same z oczu już mi płyną.
Takie są piękne, tak dobrane,
Że wieczność jedną zda się chwilą.
Co było, jest lub kiedyś będzie
Tutaj się w jednej chwili dzieje
I będąc tu to jestem wszędzie.
W mej głowie wiatr kosmiczny wieje.
Umysł nie zdąża za lawiną
Dźwięków, obrazów, dziwnych woni,
Odczuć przeróżnych co przed chwilą
Rozbłysły światłem, przed zniknięciem w toni.
Jutro tu wrócę, wiem to dobrze,
By poznać nuty jednej świętość
I jeśli będziesz chciał mój Boże
Znowu poczuję z Tobą jedność.
****************************
Nie zabieraj mi Panie mgieł nad Tatrami
śpiewu ptakówczaru górskich grani.
Jeszcze pozwól powędrować upić się zachwytem
pozwól podać rękę bratu pod nieba błękitem
Zanim powiesz Panie:pora wracać,
ku zachodowi twój dzień już się chyli
pozwól spojrzeć na grań Żabich
i obłok motyli.
******************
ZAUROCZENIE
Przytulam twarzdo szorstkiej kory drzewa
zamykam oczy,widzę błękit nieba
na jego tle zarysowane góry
sięgające wysokoponad ciemne chmury
i dalej ostrą granią poprowadzona ścieżka
i kopczyki z kamieni
cicho tu i pusto
ani trawa się zazieleniani, ani ptak zaśpiewa
otrząsam się z uroku spoglądam na drzewa
**********************
Ulewa
Na szczytach Tatr, na szczytach Tatr,
Na sinej ich krawędzi
Króluje w mgłach świszczący wiatr
I ciemne chmury pędzi.
Rozpostarł z mgły utkany płaszcz
I rosę z chmur wyciska
A strugi wód z wilgotnych paszcz
Spływają na urwiska.
Na piętra gór, na ciemny bór
Zasłony spadły sine,
W deszczowych łzach granitów gmach
Rozpłynął się w równinę.
Nie widać nic – błękitów tło
I całe widnokręgi
Zasnute w cień, zalane mgłą,
Porżnięte w deszczu pręgi.
I dzień, i noc, i nowy wschód
Przechodzą bez odmiany
Dokoła szum rosnących wód
Strop nieba ołowiany.
I siecze deszcz, i świszcze wiatr,
Głośniej się potok gniewa,
Na szczytach Tatr, w dolinach Tatr
Mrok szary i ulewa.
Adam Asnyk
***
Tatry moje
Tatry, mój świecie odległy i bliski
Jesteście nie moje, a jednak wszystkim
Nie dacie się podbić, zdobyć, zawładnąć
Pozwalacie wciąż marzyć, tęsknić, pragnąć.
Góry, to magia zaklęta w kamieniu
Spotkać się z Wami, dać szansę pragnieniu
Poznawać poprzez dotyk stopą i dłonią
Mokrą koszulą i skórą spoconą.
Na piechotę, kilometry z plecakiem
Nieśpiesznie, ścieżkami z wyznaczonym znakiem
W ścian skałach rozgrzanych, z wielką radością
Z bólem kontuzji, z przemokniętą złością.
Jak arcydzieło skrywam pod powieką
Każdą doskonałość Waszej skalnej grani
Letnim porankiem widzianą z polany.
Moc emanującą z urwisk surowych.
Świetlistość szczytów w dniach popołudniowych
Szelest traw targanych wiatrami jesieni
I twarze tych, co na szlakach minęli.
Góry to magia w kamieniu zaklęta
Nie-świadoma, bez-wolna, zajmująca
Każąca marzyć i tęsknić bez końca.
***
Ten świat, gdyby nie GÓRY,
byłby przeraźliwie ponury.
Bo to w NICH jest ta tajemnica,
co raz strach wzbudza,
a raz zachwyca.
GÓRY to przestrzeń, wolność i przyroda,
ptaki, drzewa, lodowata woda,
która w strumieniu przeźroczystym
płynie swym rytmem, rwącym, wieczystym.
To w GÓRACH patrząc w dół ze szczytu,
przestajesz żałować swego bytu.
Męczący świat staje się pod Tobą taki mały,
a widok wokół nieskończenie doskonały.
GÓRY niekiedy też mogą zdradzić,
złą ścieżką w nieznane Cię poprowadzić.
Coś nagle sprawia, że nie zauważasz znaku i nagle, nieświadomie zbaczasz ze szlaku.
Mimo strachu, czasami chcesz się zgubić w lesie,
gdzie donośny głos Twój głuche echo niesie.
I zostać w przyrodzie, i na zawsze w ciszy,
razem ze słońcem i wiatrem zaszyć się gdzieś w niszy 
Cytując ten wiersz wspominam liczne GÓRSKIE wyprawy, słyszę odgłos ptaków, czuję zapach trawy,
i z utęsknieniem za kolejną wędrówką szlocham,
bo w GÓRACH jest wszystko co kocham.
/ autor mi nieznany/
*****
Góry to nasze spiętrzone marzenia
W górach ludzie jak one rosną ku niebu
Morze szczytów nas w żeglarzy przemienia
Sterujących coraz dalej od brzegu
Góry to ludzie którzy je niosą w plecaku
Ludzie są jak góry które noszą w sobie
Gdzie oczy poniosą wędrujemy szlakiem
A u celu i tak czeka drugi człowiek

To tekst kapeli Na Bani a utwór o tytule „Wędrujemy”

Brak komentarzy:

"Pięć Stawów. Dom bez adresu." - Beata Sabała _ Zielińska

             Książkę dostałam w imieninowym prezencie. Do życzeń Asia dodała " nie może Mahomet do góry, to góra przyszła do niego, cho...